راهی که احمدی نژاد تمام نکرد
یکی از اصلی ترین شعارهایی که در سال 84 احمدی نژاد مطرح کرد و با آن شناخته شد بسط عدالت اجتماعی بود، شعاری که اقبال بسیاری را به همراه خود داشت و نقطه امیدی در دل مردم ایجاد کرد.
در عمل هم احمدی نژاد به دنبال تحقق همین شعار رفت و سعی کرد تا جایی که ممکن است به بسط عدالت اجتماعی و رفع محرومیت اقدام کند اما هر چه به سال های پایانی دوران ریاست جمهوری او نزدیک می شدیم شعار عدالت کمتر از زبان او شنیده می شد و این شعار راهبردی جای خود را به مباحث کلی تر دیگری نظیر مهرورزی و کرامت انسانی و .... داد (که شعارهایی به حق و ضروری بود) این اقدام شاید تا حدی قابل درک و توجیه بود چند سال از روزهای نخست دوران ریاست جمهوری احمدی نژاد گذشته بود و شاید دیگر سر دادن شعار عدالت و .... در مذاق مردم چندان جالب نبود (به ویژه آن که در دو سال پایانی دولت، فشارهای اقتصادی نیز تشدید شده بود) و شاید اگر این شعار از سوی احمدی نژاد زیاد داده می شد به نوعی ضد تبلیغ بود ولی در عمل رئیس جمهور وقت تلاش برای تحقق عدالت را از یاد نبرد ؛ محرومیت و تبعیض و بی عدالتی شاید یکی از خطرناک ترین آفات و ضربه گاه ها برای جمهوری اسلامی بود و احمدی نژاد نیز تلاش کرد تا جایی که فرصت دارد این نقطه آفت را از بین ببرد.
اما به نظرم این رویکرد احمدی نژاد باعث به وجود آمدن مشکلی شد، وظیفه ای که او به عنوان عالی ترین شخص اجرایی کشور بر عهده داشت با وظیفه ای که حزب اللهی ها (اعم از هواداران یا مخالفانش) داشتند خلط شد؛ آنها هم فیتیله شعار عدالت را پایین کشیدند و به این همه بسنده نکردند و همه چیزشان به کارهای سیاسی و برخی اقدامات فرهنگی خاص خلاصه شد؛ دیگر گفتمان حمایت از محرومین و مستضعفین که روزگاری گل سرسبد شعارهای ارزشی ها بود کم رنگ شد و چیزهای دیگری جایش را گرفت و این به نظرم یکی از بزرگترین خطاهای استراتژیک بود و هست.
فکر می کنم ما این را فراموش کردیم که در این کشور نزدیک به 200 سال حاکمان خادم و سرسپرده ای حکومت کردند که تقریبا تمام توانشان را برای تعمیق شکاف طبقاتی و ظلم به کار بردند، به ویژه پس از مشروطه که شیفتگان مدرنیته به شکل وحشیانه ای تلاش کردند اندیشه جائرانه خودشان را در کشور حاکم کنند و البته کم موفق نشدند.
پس از پیروزی انقلاب اسلامی نیز بحران های خانمان سوزی نظیر جنگ هشت ساله روی داد که فرصت را برای خدمتگزاری و محرومیت زدایی کم کرد پس از جنگ هم دولت هایی روی کار آمدند که حداقل در ظاهر چندان به محرومین و مستضعفین فکر نمی کردند، یادی از این اقشار نبود و اگر گاهی هم زیر چرخ های توسعه له می شدند عیبی نداشت.
بدیهی است اگر ریاضی هم بخواهیم نگاه کنیم در برابر آن 200 سال باید 200 سال برای رفع ظلم و هر گونه استضعاف (اعم از اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی و ....) بکوشیم و دوره کوتاه هشت ساله دولت های نهم و دهم در برابر این عدد بسیار کوچک است.
احمدی نژاد اگر نگوییم آغاز این راه بود حداقل یکی از مهمترین عوامل شتاب گیری حرکت در این مسیر بود اما نباید به او بسنده کرد، اشتباه راهبردی حزب اللهی ها این است که عرصه خدمت به محرومین و رفع استضعاف را فراموش و اسیر بازی های سیاسی و گذاشتن همه هم و غم برای رای آوردن در انتخابات ها و .... کنند، به نظرم خدمت بی منت به مردم مهمترین سنگر جنگ نرم است که نباید آن را رها کنیم شاید روزی که از این جبهه ضربه بخوریم که دیگر راهی برای جبران آن نداشته باشیم.
حزب‌اللهی‌ها دوست نداشتند کسی دیگری محبوب شود. احمدی‌نژاد خود را تقدیس نکرد. نفت در زمانش برکت یافت و میدان نفتی جدید هم پیدا شد. ولی همگی را صرف خانه‌دار شدن مردم با مسکن مهر کرد. شهرهایی که ده سال یکبار تغییر نمیکردند را متحول کرد (شخصا قم و سمنان را که دیدم چه بودند و چه شدند).
یارانه که حق مردم و وظیفه‌ی هر دولتی بود که حداقل پولی را برای شهروندان تأمین کند که به گرسنگی نیافتند را فقط احمدی‌نژاد توانست بیاورد که هم‌اکنون هرچه زور میزنند نمی‌توانند پایمالش کنند.
در زمان مصدق هم رقبای حکومتی تعمدا گرانی را تشدید کردند که مصدق را بد‌نام کنند. مصدق را هم بخاطر قیافه‌اش مسخره میکردند.
تاریخ مردان بزرگ را فراموش نمیکند. همین حزب‌الهی‌ها که گیله‌مرد مشایی شجاع را عنصر انحرافی نامیدند پنجاه سال پیش دکتر فاطمی را هم چنین متهم کرده و ترور کردند.
ناسپاسی مردم هم دور از نظر نیست. در اینباره نوشته‌هایی را جعفرشهری در کتاب تهران قدیم آورده.
من خیلی تا حالا فکر کردم که مافیای اقتصادی ایران را میشه ریشه‌کن کرد یا نه ولی هر نقشه‌ای که بکشی آخر به کسانی خواهی رسید که شریک دزد و رفیق قافله هستند . اگر یک پاکسازی میان دولتیان و افراد ناهنجار جامعه بشود ممکن است وگرنه سرنوشت احمدی‌نژاد و مصدق و امیرکبیر طبیعیه.